Wstęp. Zespół Downa występujący w Polsce z częstością 1:588 żywych urodzeń jest związany z występowaniem charakterystycznych, fenotypowych cech budowy ciała oraz różnego stopnia upośledzenia umysłowego, a także pojawieniem się wad wrodzonych wybranych narządów wewnętrznych. Typowe cechy dotyczą także budowy części twarzowej czaszki, należą do nich m.in. redukcja długości przedniego dołu czaszki czy hipoplazja środkowego piętra twarzy. Cel. Porównanie wyników analizy cefalometrycznej pomiędzy dziećmi z zespołem Downa i bez tego zespołu, w szczególności wyodrębnienie parametrów, które wykazują tendencje do zwiększenia bądź redukcji ich wartości. Materiał i metody. W badaniu wykonano 15 analiz cefalometrycznych dzieci z zespołem Downa, w przedziale wiekowym od 8. do 14. roku życia, oraz 15 analiz dzieci bez tego zespołu, w adekwatnym wieku, zakwalifikowanych do grupy porównawczej. Uzyskane wartości poszczególnych parametrów porównano pomiędzy grupami oraz odniesiono do normy opracowanej przez Segnera i Hasunda, a następnie poddano analizie statystycznej. Wyniki. Wartości kątów SNA, SNB, ANB, NSBa, NL‑NSL, ML‑NSL, ML‑NL, 1+:NA, 1-:NB oraz kąta międzysiecznego ulegają powtarzalnym odchyleniom względem grupy porównawczej oraz normy. Tylko dewiacje w zakresie kątów SNA, ANB, NSBa, 1+:1-, 1+:NA okazały się istotne statystycznie. Wartości badanych parametrów liniowych długości przedniego dołu czaszki oraz długości szczęki w grupie dzieci z zespołem Downa są istotnie statystycznie niższe względem grupy porównawczej. Wnioski. Wychwycone dewiacje poszczególnych parametrów stają się bodźcem do rozważań nad celowością opracowania odrębnych norm cefalometrycznych dedykowanych dzieciom z zespołem Downa.

Słowa kluczowe: zespół Downa, trisomia 21, analiza cefalometryczna.