Wstęp. Dysfunkcje skroniowo-żuchowe są patologią o podłożu wieloczynnikowym, która dotyka coraz większej liczby osób. Cel. Celem pracy była ocena częstości i nasilenia objawów DSŻ w grupie studentów, za pomocą wskaźników subiektywnych OI, Helkimo Ai oraz klinicznego wskaźnika dysfunkcji według Helkimo Di a także ocena możliwości wykorzystania tych wskaźników w diagnostyce DSŻ. Materiał i metody. Z grupy studentów wyłoniono 89 pacjentów, w tym 62 kobiety i 27 mężczyzn, w wieku od 21-34 lat. Informacje o zaburzeniach, z którymi się zgłaszali, uzyskano z badania klinicznego oraz ankiety, w oparciu o wskaźniki Occlusal Index (OI), Helkimo Anamnestic Index (Ai) oraz Klinicznego Wskaźnika Dysfunkcji (Di). Wyniki. Z wyników uzyskanych po analizie z wykorzystaniem wskaźników OI, Ai oraz Di, w porównaniu do danych zaprezentowanych w zgromadzonym piśmiennictwie, wykazano duże nasilenie objawów DSŻ w grupie studentów. Wnioski. Wskazane jest korzystanie zarówno ze wskaźników subiektywnych jak i klinicznych DSŻ. Wskaźniki Helkimo umożliwia szybką diagnostykę pacjentów i zakwalifikowanie ich do odpowiedniej grupy ryzyka DSŻ.

Słowa kluczowe: wskaźniki dysfunkcji Helkimo, kliniczny wskaźnik dysfunkcji, dysfunkcja skroniowo-żuchwowa.